Jan. 19, 2019, 1:36 a.m.
25
اثر دیده شدن
اول دبیرستان بودم، بعد از آن تحول بنیادی... بیشتر وقتم به کارهای فرهنگی در مدرسه می گذشت، با شور و اشتیاق...
در حال و هوای خوشی بودم، اما شاید اقتضای سن بود، تغییر مقطع بود، دوستی های جدید بود، نمی دانم به چه دلیلی ترم اول با افت معدل مواجه شدم. یک روز زنگ تفریح در راهروی مدرسه چشمم به اسامی رتبه یک تا سه بچه ها روی برد مدرسه افتاد که با ذکر معدل و تصویر، از آن ها قدردانی شده بود. ناخواسته ایستاده بودم و نگاه می کردم.
کاملا غرق در حال خودم بودم و غافل از آمد و شد پیرامونم... که ناگهان دستی روی شانه ام قرار گرفت. برگشتم و دیدم مدیر مدرسه مان است. حول شدم و سلام کردم. جواب داد و بی مقدمه فقط یک جمله گفت و بلافاصله بدون اینکه منتظر واکنشی یا جوابی از من باشد رفت. جمله این بود: باید نام و تصویر تو آنجا می بود، یک بچه مذهبی، در همه چیز باید اول باشد...
در ظاهر دو جمله ساده بود اما باطن مرا با خاک یکسان کرده بود. یادم می آید مدیر به اتاقش رفت، در را بست. اما من همان طور خیره به در بسته شده، دقایقی ایستاده بودم. بی حرف. در سکوت. اصلا مگر مدیر مرا می شناسد؟!
یک مربی پرورشی جدید داشتیم، البته بیشتر مسئولیت کتابخانه را به عهده داشت. یک روز از او بیشتر خواهم گفت، که یکی از نقاط عطف زندگی ام بود. بعد از یک روز فکر و سرزنش خود، سراغش رفتم و شرح حال دادم، گفتم نمی دانم الان با معدل 17 و خورده ای شاگرد چندم کلاس هستم، اما می خواهم شاگرد اول تا سوم شوم. گفتم نیاز دارم کسی مرا رصد کند تا به برنامه ام پایبند باشم. نه به آسانی اما قبول کرد. روزهای سختی بود. در هر حال تغییر برخی عادات بود و حذف برخی تفریحات رایج و درس خواندن...
سخت ترین کار در آن سن.
ترم دوم نتایج که آمد، البته نه اول و نه دوم، اما سوم شده بودم. و این جزء شیرین ترین موفقیت های زندگی ام شد. از همه شیرین تر تکرار یک اتفاق اما به گونه ای دیگر بود، همان روز که با شوق به نامم روی برد نگاه می کردم و شاید مدیر از اتاقش مرا دیده بود، اما باز بی آنکه متوجه شده باشم به من رسیده بود و دستی به شانه ام زد و اینبار فقط یک جمله گفت و رفت و باز من و سکوت اما اینبار نه عرق شرم که لبخند رضایت بر لب. جمله این بود: سرفرازم کردی...
همان شد... تا پیش دانشگاهی هر ترم یا شاگرد اول شدم یا دوم...
از جمله مواردی که اینجا نقش موثری در جذب دانشجویان دارد، رفتار مشوقانه و با احترام و انگیزه بخش اساتید است. یکی از عوامل احساس رضایت دانشجویی، در این دست کشورها، برخورد گرم و صمیمانه و متواضعانه و تسهیل گر استاد است. امروز،نحوه برخورد استادم انقدر برایم ارزشمند بود که یاد این خاطره قدیمی افتادم و گفتم شاید شرحش خالی از لطف نباشد.
در پستی دیگر از تجربه امروز هم خواهم گفت...
🌸 مشاهدات، تجارب و یادداشت های یک دانشجوی ایرانی 🇮🇷 در فرانسه
@ninfrance
