📚📚📚
📚📚
📚
📝 نکات تفسیری
فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَ اُشْكُرُوا لِي وَ لاٰ تَكْفُرُونِ (١٥٢) بقره
و در محاسن از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه فرمود:
خداي تعالى فرمود: اى فرزند آدم ! مرا در دلت ياد كن ، تا تو را ياد كنم ، اى فرزند آدم ! مرا در خلوت ياد كن ، تا در خلوت يادت كنم ، و در ميان جمع يادم كن ، تا در ميان جمعيت يادت كنم
و نيز فرمود: هيچ بنده اى خدا را در ميانه جمعى از مردم ياد نمى كند، مگر آنكه خدا او را در ميان جمعى از ملائكه ياد مى كند.
مؤلف : اين معنا بطرق بسيار از دو فريق شيعه و سنى روايت شده است .
و در تفسیر الدر المنثور است که
طبرانى و ابن مردويه و بيهقى در شعب الايمان از ابن مسعود روايت كرده اند كه گفت : رسول خدا (ص ) فرمود
: كسى را كه چهار چيز داده باشند چهار چيز ديگر هم داده اند و تفسير اين در كتاب خداست ،
1- كسي كه توفيق ياد خدايش داده اند، خدا هم بياد او خواهد بود چون خداي تعالى مى فرمايد: ((فاذكرونى اذكركم ))، (بيادم باشيد تا بيادتان باشم ).
2- و كسيكه توفيق دعايش داده اند، اجابت دعا هم داده اند، چون خداي تعالى مى فرمايد: ((ادعونى استجب لكم ))، (بخوانيد مرا تا اجابت كنم شما را).
3- و كسي كه مقام شكرش داده اند، زيادى نعمت هم داده اند چون خداي تعالى مى فرمايد: ((لئن شكرتم لازيدنكم ))، (اگر شكرم بگزاريد، حتما نعمت شما را زياد كنم )
. 4- و كسي كه توفيق استغفارش داده اند، آمرزشش هم داده اند، چون خداى سبحان فرموده : ((استغفروا ربكم ، انه كان غفارا))، (از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او آمرزگار است ).
ترجمه تفسير الميزان جلد 1 صفحه : 514
و نيز در تفسير الدر المنثور است كه سعيد بن منصور و ابن منذر و بيهقى (در شعب الايمان ) از خالد بن ابى عمران ، روايت كنند كه گفت : رسول خدا (ص ) فرمود: كسيكه خدا را اطاعت كند، خدا را ذكر كرده ، هر چند كه نماز و روزه و تلاوت قرآنش كم باشد، و كسيكه خدا را عصيان كند، خدا را از ياد برده ، هر چند نمازش و روزه و تلاوتش بسيار باشد.
مؤلف : در اين حديث به اين معنا اشاره شده كه معصيت از هيچ بنده اى سر نمى زند مگر با غفلت و فراموشى ، چون انسان اگر بداند حقيقت معصيت چيست ؟ و چه آثارى دارد؟ هرگز اقدام بر معصيت نمى كند، حتى كسي كه معصيت مى كند، و چون بياد خدايش مى اندازند، باز هم باك ندارد و اعتنائى بمقام پروردگارش نمى كند، او طاغى و جاهل به مقام پروردگارش و علو كبريائيش است ،
او نميداند كه خدا چگونه به وى احاطه دارد، و به همين معنا روايتى ديگر اشاره مى كند، كه تفسير الدر المنثور آن را از ابى هنددارى از رسول خدا (ص ) نقل كرده است . ميگويد: رسول خدا (ص ) فرمود: خداي تعالى فرموده : مرا با اطاعتم ياد كنيد تا با مغفرتم يادتان كنم و كسي كه بياد من باشد، در حالي كه مطيع هم باشد بر من واجب ميشود كه با مغفرتم يادش كنم و كسي كه مرا ياد كند در حالي كه نافرمان باشد، بر من واجب ميشود يادش كنم ، در حاليكه بر او خشمناك باشم ، (تا آخر حديث ).
نكته اى كه در اين حديث آمده ، درباره ياد خدا در حال معصيت ، همان نكته ايست كه آيه شريفه و رواياتى ديگر آن را نسيان ناميده اند، چون بودن ياد خدا بدون اثر، همان نسيان است ،
ترجمه تفسير الميزان جلد 1 صفحه : 515
📚
@hefzequranchannel 📚📚
📚📚📚
